Δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τότε που σε ένα, «πνιγμένο» στις μπουκαμβίλιες, καφενείο στα Λακώνια της Κρήτης, σε μια παρέα που έπινε ρακές, ο Χρήστος Θηβαίος γνώρισε έναν μικρό που έπαιζε λαούτο και τραγουδούσε στα τοπικά πανηγύρια. Ξεχώρισε τη σπουδαία φωνή του και μας τον έφερε στην Αθήνα. Ετσι σιγά σιγά μάθαμε και οι υπόλοιποι τον Γιάννη Χαρούλη μέσα από τα live κι από τη δισκογραφία του. Και να που φέτος Θηβαίος και Χαρούλης ξανασυναντιούνται στη σκηνή, με τις μπάντες τους, τα τραγούδια τους και το κέφι να ανταλλάξουν μουσικές και ρεπερτόριο. Στις 31 Αυγούστου, στο Θέατρο Βράχων δίνουν μία συναυλία ενταγμένη στο Φεστιβάλ του Βύρωνα. Μαζί ταξιδεύουν και στη Θεσσαλονίκη για να εμφανιστούν στις 3 Σεπτεμβρίου στη Μονή Λαζαριστών. Μέχρι τότε ο Χαρούλης προλαβαίνει να κάνει λίγες διακοπές στο χωριό του, στα Λακώνια. Εκεί τον εντοπίζουμε για να μας μιλήσει, έστω και τηλεφωνικά, για τη δική του Κρήτη και για τις συναυλίες με τον Θηβαίο.
Ερ. Καλοκαίρι στην Κρήτη. Τι σημαίνει;
Γ.Χ.: Καλοκαίρι ή και όποια άλλη εποχή και να 'ρθω, είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ξαναμπαίνω την ίδια στιγμή στην καθημερινότητα. Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου είναι εδώ. Γιατί για μένα ένα μεγάλο κομμάτι της Κρήτης είναι η καλή παρέα.
Ερ. Συνεχίζουν οι νέοι Κρητικοί να ασχολούνται με την παραδοσιακή σας μουσική;
Γ.Χ.: Οχι μόνο δεν έχει μειωθεί ο αριθμός τους, αλλά αυτή η συνήθεια κρατεί γερά στην καθημερινότητα και ανθίζει. Κάθε οικογένεια σίγουρα θα 'χει ένα νέο μουσικό. Κι αν δεν ασχολείται κάποιος με τη μουσική θα ασχολείται με τον χορό.
Ερ. Και τα κρητικά πανηγύρια: μπήκαν όλα στην «πρίζα» ή επιβιώνουν και μερικά, όπως παλιά;
Γ.Χ.: Υπάρχουν πανηγύρια για ό,τι ζητά ο καθένας. Υπάρχουν τα μεγάλα, κεντρικά πανηγύρια με χιλιάδες κόσμο. Αλλά εγώ προτιμώ και ψάχνω εκείνα των 200-300 ανθρώπων στα μικρά χωριά, όπου μένει πιο ζωντανό το παλλαϊκό κομμάτι της Κρήτης. Προχθές πήγα σ' ένα τέτοιο πανηγύρι που λέγεται "Χοχλιδοβραδιές". Ημασταν 50-70 άνθρωποι με ένα συγκρότημα παραδοσιακών μουσικών, που δεν ήταν γνωστοί. Αυτό μού 'χε λείψει. Το αυθεντικό, με τους μουσικούς που μπορεί να κάνουν και κανένα λαθάκι, αλλά παίζουν με την καρδιά τους. Δεν το αλλάζω με τις μεγάλες σκηνές. Γιατί εκεί είναι ειλικρινές το πάρε-δώσε των μουσικών με τον κόσμο, που αυθόρμητα σηκώνεται και χορεύει.
Ερ. Εσείς κάποτε βόσκοντας τα πρόβατα τραγουδούσατε και παίζατε λύρα ολομόναχος στην ύπαιθρο. Τώρα;
Γ.Χ.: Ακόμα το κάνω. Υπάρχουν τραγούδια, παραδοσιακά και έντεχνα, που δεν τα λέω ποτέ στα live (και ίσως να μην τα πω ποτέ και στο μέλλον), που τα παίζω και τα λέω για μένα.
Ερ. Πάντως στην εποχή των μουσικών σχημάτων εξακολουθείτε να βγαίνετε κυρίως μόνος. Είναι μια τόλμη;
Γ.Χ.: Εγώ το παρατόλμησα. Εκανα πολλά, που δεν μπορώ να τα πω ακριβώς ρίσκο, γιατί ήταν πράγματα που μου αρέσουν. Σίγουρα είναι πιο κουραστικό να πάρεις στην πλάτη σου ένα ολόκληρο βράδυ.
Ερ. Ξανασυναντιέστε με τον Χρήστο Θηβαίο...
Γ.Χ.: Πέρα από την αγάπη που του έχω σαν μουσικό και σαν άνθρωπο, δεν ξεχνώ ότι ήταν εκείνος που ήρθε μια μέρα του 2002 και με τράβηξε από την Κρήτη. Τώρα ξανάρχεται και ίσως μου δίνει μια νέα ώθηση.
Ερ. Πώς έγινε τότε εκείνη η πρώτη συνάντηση στο «καφενείο με την μπουκαμβίλια»;
Γ.Χ.: Ηταν στα Εξω Λακώνια, στο κλασικό καφενείο του χωριού μου, όπου πάντα μαζεύονται οι παρέες. Εγώ ήμουν το παιδί που έπαιζε το λαούτο στο γλέντια. Ολα έγιναν χωρίς πολλά λόγια, έτσι φυσικά, μέσα από την παρέα. Μετά με πρότεινε ο Χρήστος για να συμμετάσχω σε ένα αφιέρωμα που έκανε το "Δίφωνο" στον Ξυλούρη. Επαιρνε κάθε τόσο τον διοργανωτή και του έλεγε "μην ξεχάσεις τον μικρό".
Ερ. Σ' αυτή τη νέα σας συνάντηση πώς ετοιμάσατε το πρόγραμμα;
Γ.Χ.: Εχει σημασία ότι με τον Θηβαίο συναντιόμαστε κατ' αρχήν ανθρώπινα. Και στις συναυλίες δεν βγαίνει καθένας να πει τα δικά του. Μοιραζόμαστε τουλάχιστον δέκα τραγούδια και μου δίνει την ευκαιρία να πω αγαπημένα μου τραγούδια από το δικό του ρεπερτόριο, όπως το "Ημερολόγιο" ή τις «Περικοπές ενός απόκρυφου Ευαγγελίου". "Ποια τραγούδια σ' αρέσουν;" με ρώτησε. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Χρήστος αποδεικνύει ότι δεν κωλώνει.
Ερ. Και καινούργιος δίσκος;
Γ.Χ.: Ετοιμάζω κάμποσους καινούργιους δίσκους. Ο ένας είναι με τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Καθυστέρησε λόγω υποχρεώσεων και των δύο. Μάλλον θα μπούμε στο στούντιο τον Οκτώβριο. Κι ο άλλος είναι εξίσου σημαντικός για μένα. Είναι μια δουλειά με τον Νίκο Μαμαγκάκη, με μερικά καινούργια του τραγούδια κι άλλα σε επανεκτελέσεις.
Ερ. Οταν επιστρέφετε στην Κρήτη σκέφτεστε την εποχή που το τραγούδι δεν ήταν επάγγελμα;
Γ.Χ.: Και για να μη γίνει επάγγελμα λέω να κάνω ένα διάλειμμα αυτό τον χειμώνα και να μην εμφανιστώ. Θα 'ναι καλό και για μένα και για τον κόσμο.
Ερ. Κάθε φορά που φεύγετε απ' την Κρήτη τι σκέφτεστε;
Γ.Χ.: Εχω τη σιγουριά ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα 'ναι εδώ κι όταν γυρίσω. Είναι εκείνοι που με βλέπουν απλά σαν τον Γιάννη. Είναι οι παιδικοί μου φίλοι που με το πού έρχομαι οργανώνουν κάθε βράδυ την παρέα και τα λέμε είτε με λόγια είτε με τραγούδια. Πάντα μαζί, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.
Πηγή: www.enet.gr
