Στίχοι Τραγουδιών - Γιάννης Χαρούλης

Στίχοι Τραγουδιών

Παλιό τραγούδι

Στίχοι:   Φάνης Καβαδάς
Μουσική:  
Μιχάλης Νικολούδης

Παλιό τραγούδι κι άγιασε
απ’ το πολύ το δάκρυ
στην πλάτη του φορτώθηκε
του κόσμου τον καημό
Κι αν το ρωτήσεις θα σου πει
πατρίδα πια δεν έχω
καμιά πατρίδα δε χωρά
ολόκληρο ουρανό

Βαφτίστηκα στο άχτι σας
στην πίκρα, στο γινάτι σας
και πιο ψηλά ανεβαίνω
Είμαι το πρώτο γάλα σας
η μυρωδιά της μάνας σας
γι’ αυτό σας ανασταίνω

Παλιό τραγούδι κι άγιασε
απ’ την πολλή αγάπη
έγινε ρούχο του φτωχού
του μόνου συντροφιά
Κι αν το ρωτήσεις θα σου πει
τα χρόνια μου δεν ξέρω
ποιος ξέρει πότε ράγισε
πρώτη φορά καρδιά

Βαφτίστηκα στο άχτι σας
στην πίκρα, στο γινάτι σας
και πιο ψηλά ανεβαίνω
Είμαι το πρώτο γάλα σας
η μυρωδιά της μάνας σας
γι’ αυτό σας ανασταίνω
------------------------------------------------------

Ανταπόκριση

Ανταπόκριση μονάχα σου ζητάω
μόνο αυτό μου έχει λείψει στη ζωή
δε λυπάσαι που με βλέπεις να πονάω
κι όλα αυτά γιατί σ’ αγάπησα πολύ

Ανταπόκριση ζητάνε οι καρδιές που αγαπάνε
οι καρδιές που αγαπάν αληθινά
όμως δύσκολα θα βρούνε όσο και να προσπαθούνε
ανταπόκριση δε βρίσκεις πουθενά

Υποσχέσεις πια δε θέλω να μου δώσεις
κι ούτε ψεύτικα στα χείλη να φιλάς
είναι κρίμα μια καρδιά να την πληγώσεις
που σ’ αγάπησε και εσύ την λησμονάς

Ανταπόκριση ζητάνε οι καρδιές που αγαπάνε
οι καρδιές που αγαπάν αληθινά
όμως δύσκολα θα βρούνε όσο και να προσπαθούνε
ανταπόκριση δε βρίσκεις πουθενά
------------------------------------------------------

Απόψε θέλω να μεθύσω

Στίχοι:  Μιχάλης Νικολούδης
Μουσική:  
Μιχάλης Νικολούδης

Απόψε θέλω να μεθύσω
Το πιο πικρό να πιω κρασί...
Τον κόσμο πίσω μου ν’ αφήσω,
Που τον αφήσαμε μαζί...

Κρασί πικρό από σταφύλι,
κι απ’ τη δική σου τη μιλιά...
Να `χει της κόλασης τα χείλη,
Κι όλα σου να `χει τα φιλιά...

Να `χει παράξενο τραγούδι,
Να `χει παράδεισο και γη...
Απ’ το κορμί σου να `χει χνούδι,
Και τη δική μου την οργή...

Ν’ αφήνει μαύρο κατακάθι,
Ν’ αφήνει πόνο και χολή...
Πικρό πολύ όσο τα λάθη,
κι όσο σ’ αγάπησα πολύ...

Απόψε θέλω να μεθύσω,
και να μη σκέφτομαι γιατί...
Να κοιμηθώ και να ξυπνήσω,
και να `ναι γύρω μου γιορτή...
------------------------------------------------------

Νύχτα στο Αιγαίο

Στίχοι: Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη
Μουσική: 
Μιχάλης Νικολούδης

Η νύχτα απόψε Βακχική, τυλίγει το καράβι
έτσι καθώς λικνίζεται στα πέλαγα και πάει
αγκάλη γίνεται ο γιαλός, χέρια απλωμένα οι κάμποι
κι ένα τραγούδι απόκοσμο, ξεχύνεται απ’ τα Χάη

R
Από τη Λέσβο εχύμηξαν κοπάδι ερωτοπούλια
φωλιάσαν στα κατάρτια του, και κελαϊδούν κρυμμένα
στ’ άλμπουρα πάνω εξάδιπλο φιλί κατέβηκεν η Πούλια
και τ’ άστρα μέσα στα νερά χορεύουν μεθυσμένα...

Η νύχτα απόψε δε χωρά τον αναστεναγμό τους
από λαχτάρες μυστικές γεμάτο είναι τ’ αγέρι
οι ναύτες σιγοτραγουδούν στην πλώρη τον καημό τους
και φλόγες γίναν οι ματιές του μαύρου τιμονιέρη
------------------------------------------------------

Θάλασσα γυαλί

Στίχοι: Μιχάλης Κουμπιός
Μουσική:  
Μιχάλης Νικολούδης

Μέσα μου έρημα βουνά
κι εσύ δεν είσαι πουθενά
και γω μες στο σκοτάδι
θα ρίξω παραγάδι
χρυσό αγκίστρι να πιαστείς,
να τρυπηθείς, να πληγωθείς,
το αίμα σου να τρέξει,
τα χείλη μας να βρέξει.

R
Να `ταν η θάλασσα γυαλί και το γυαλί καθρέφτης
να σ’ έβλεπα πουλάκι μου, σε τι αγκάλες πέφτεις...

Πέρασαν έξι Κυριακές
μαύρες, θλιμμένες και κακές
και είσαι μακριά μου
βάστα γερά καρδιά μου
O πόνος σέρνει το χορό
και χάθηκες μες τον καιρό
Έλα γλυκιά μου ελπίδα
σου έστησα παγίδα.

Να `ταν η θάλασσα γυαλί και το γυαλί καθρέφτης
να σ’ έβλεπα πουλάκι μου, σε τι αγκάλες πέφτεις
να σ’ έβλεπα πουλάκι μου, σε τι αγκάλες πέφτεις...
------------------------------------------------------

Χαμηλοί χαρταετοί

Στίχοι: Μανώλης Γαλιάτσος
Μουσική: 
Μιχάλης Νικολούδης

Αφού μιλάς για τις γενιές και θες να τις ορίσεις
άκου τη γνώμη μιας φωνής, που ίσως τη γνωρίσεις

R
Τους πιο πολλούς, τους πιο καλούς
νόμιζες πως τους είδες να τελειώνουν
και φεύγεις γι’ άλλους ουρανούς.
Για μένα είσαι απ’ αυτούς,
τους χαμηλούς χαρταετούς,
που με μια μπόρα λιώνουν...

Μ’ αγάπη στο’ πα και παλιά, τι πας να αναλάβεις
το εφήμερο καλλιεργείς, το εφήμερο θα λάβεις
------------------------------------------------------

Τραγουδώ βαθιά μου

Στίχοι: Γιάννης Κουγιούλης
Μουσική: 
Μιχάλης Νικολούδης

Τόση καλοσύνη γύρω μου κι εντός
από του παντός τη μεγαλοσύνη.

Βάρκα με προσμένει μ’ ανοιχτό πανί
κι οι εφτά ουρανοί πάνω μου ανοιγμένοι,
τραγουδώ βαθιά μου, σε ψιλή κλωστή
έχει κρεμαστεί κι η στερνή χαρά μου.

Μόνο, στο πλευρό μου, σύντροφο πιστό,
απ’ τον κόσμο αυτόν, πήρα τ’ όνειρό μου.

Βάρκα με προσμένει μ’ ανοιχτό πανί
κι οι εφτά ουρανοί πάνω μου ανοιγμένοι,
τραγουδώ βαθιά μου, σε ψιλή κλωστή
έχει κρεμαστεί κι η στερνή χαρά μου.

Τόση καλοσύνη γύρω μου κι εντός
από του παντός τη μεγαλοσύνη.
------------------------------------------------------

Έλα πάρε με

Στίχοι:  Μιχάλης Κουμπιός
Μουσική:  
Μιχάλης Νικολούδης

Έλα πάρε με
μες στο βυθό σου να βρεθώ
ν’ αγαπηθώ να λυτρωθώ
Έλα πάρε με
στα γαλανά σου τα νερά
δώσε στα όνειρα φτερά.

Έλα πάρε με
σ’ άλλα ταξίδια μακρινά
στου δειλινού τα μενεξιά
Έλα πάρε με
δώσε μου αίμα και μιλιά
σε χρυσαφένια ακρογιαλιά.

Έλα πάρε με
εκεί που το κορμί λυγάει
εκεί που το κορμί γελάει
Έλα πάρε με
και θεϊκός μου γίνε στίχος
που τον χορεύει ο ρυθμός
κι ο ψάλτης ήχος.
------------------------------------------------------

Σε μια νύχτα

Στίχοι:  Μιχάλης Κουμπιός
Μουσική:  
Μιχάλης Νικολούδης

Μια τρικυμία η βραδινή
σε πήρε από μένα
κι έμεινα σαν το σκαρί
που `χει πανιά σκισμένα

R
Μόνη, γυμνή, να περπατώ σε κοφτερά λιθάρια
αχ, την αρχαία μου ζωή, την έπαιξαν στα ζάρια.
Στις φλόγες η εικόνα σου να με τρυπά σαν σφαίρα
που σε μια νύχτα χάθηκε, μάτωσε τον αγέρα

Αγάπης δάκρυα, ποταμοί
που τα θυμάμαι ακόμα
ποτέ δε θα τα ξαναβρώ
πάνω στο ίδιο σώμα
------------------------------------------------------

Σάββατο βράδυ

Στίχοι: Νίκος Γαλανιάδης

Μουσική:
Μιχάλης Νικολούδης 

Σαββάτο βράδυ κι οι καημοί, σαν βγαίνουν για σεργιάνι
βρίσκουνε πάλι αφορμή, και βγάζουνε φιρμάνι
να μετρηθούνε θέλουνε με μίση και με πάθη
κι ολόγυρα τα σπέρνουνε, ο κόσμος να τα μάθει

R
Μεγάλοι και μικροί καημοί απλώνουν το σεντόνι
και σαν κακοί ηθοποιοί προβάλλουν στην οθόνη
θέλεις δε θέλεις, θεατής γίνεσαι, που να πάρει,
κι αφού δεν είσαι νικητής τυλίγεσαι κουβάρι...

Έτσι από καπρίτσιο τους σου βγαίνουνε μπροστά σου
κι ανάβουν με το σπίρτο τους φωτιά στα σωθικά σου
Δε θέλουνε να τους ξεχνάς, αλλά να τους θυμάσαι
Σαββάτο βράδυ να γυρνάς και σαλεμένος να’ σαι
------------------------------------------------------

Στους ουρανούς

Στίχοι: Γιώργος Κοροπούλης
Μουσική:  
Μιχάλης Κουμπιός

Γελώ και πάλι θλίβομαι,
και πάντα δε μιλιέμαι
ήμουν ο ρόλος π’ αγαπάς
και μέσα σου ξεχνιέμαι

R
Στους ουρανούς, στους ουρανούς
θα `ρθει ο καιρός που όλα θα τα πούμε
μη με ρωτάς πια, μη μ’ ακούς...
Στους ουρανούς, στους ουρανούς
κι όχι σε κόσμους μακρινούς
που μάθαμε να ζούμε...

Κι αν έχασα τα λόγια μου
στου ρόλου σου τη ζάλη
υφαίνω τα ραγίσματα
και ξαναρχίζω πάλι
------------------------------------------------------

Κοιμήσου φεγγαρένια μου

Στίχοι: Μαρία Στρίγγου
Μουσική: Μιχάλης Νικολούδης


Κοιμήσου φεγγαρένια μου, στης θάλασσας το κύμα
κι αν σ’ αγαπώ, χωρίς σκοπό δε στο `πα, κι είναι κρίμα
Κοιμήσου φεγγαρένια μου, και μες στα όνειρά σου
να `χεις τον ήλιο οδηγό και τ’ άστρα συντροφιά σου

R
Διαμαντικά, χρυσαφικά στα πόδια σου κυρά μου
του κόσμου όλα τα καλά, τα ρίχνω μέσα στην ποδιά
Διαμαντικά, χρυσαφικά την Πούλια δαχτυλίδι
σου τάζω, για να μ’ αγαπάς, να μ’ έχεις για στολίδι...

Μωρό μου, σ’ αποκοίμισα με χίλια καρδιοχτύπια
το ρόδο θρέφει η Άνοιξη, τον έρωτα η αγρύπνια
κι απά στο μαξιλάρι σου έριξα την καρδιά μου
νανούρισμα οι ανάσες μου, δρόμος τα μυστικά μου
------------------------------------------------------

Ένα γύρο το φεγγάρι

Στίχοι:   Δανάη Παναγιωτοπούλου
Μουσική:  Δανάη Παναγιωτοπούλου
 

Ένα γύρο το φεγγάρι κι άλλον έναν η ζωή
στέκεσαι γυμνή μπροστά μου, κάνει ο χρόνος μια ρωγμή
κάνω την φωτιά μου χάδι και στου κρύβω την πληγή
που από τότε που θυμάμαι μου κλειδώνει το κορμί

Δύο γύρους το φεγγάρι το κορμί μου σε ζητά
απ’ τα δάχτυλά μου βγαίνουνε μαχαίρια κοφτερά
μη φοβάσαι είναι για μένα στη φωτιά μου θα καώ
δεν ζητάω δική μου να `σαι, θέλω μόνο να σε δω

Δέκα χρόνια δέκα αιώνες λύσεις ψάχνουν να μου βρουν
δε με ξέρεις, μα το ξέρεις πως τα χέρια δεν ξεχνούν
κάτι νύχτες ματωμένες που αδιάφορα περνάν
που τα σώματα διψάνε μα τα μάτια αλλού κοιτάν

Τρεις φορές θα σε ρωτήσω αν υπήρξε μια φορά
που ήσουν μόνη στο σκοτάδι κι ήμουνα παρηγοριά
τρεις φορές θα σε ρωτήσω πως το χρόνο σταματάς
όταν έρχεσαι τα βράδια και στα μάτια με κοιτάς
------------------------------------------------------

Στις χαραυγές ξεχνιέμαι

Στίχοι:   Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική:  Θανάσης Παπακωνσταντίνου
 

Mάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο

Bάρα καλή, βάρα γερή, μια ντουφεκιά ζαχαρωτή
κι άσε να νιώσει η γαλαρία του χαρτοπόλεμου τη βία

Σκουπίδι η σκέψη την πετώ, τη λογική απαρνιέμαι
μ’ ένα σαράκι αρμένικο για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι

Bάστα το νού, βάστα το νου να μην γκρινιάξει του καιρού
πού `φτιαξε με τον πόνο κλίκα και τσιγκουνεύεται στη γλύκα
------------------------------------------------------

Σύννεφα του γιαλού

Στίχοι: Κώστας Σπηλιωτάκος

Μουσική:  Γιάννης Χαρούλης
 

Τη θλίψη απ’ τα μάτια μου να πάρεις
και να τη ρίξεις στου πελάγου το βυθό
κι αν τύχει μες σ’ ανέμους να χαθώ
μη μ’ αρνηθείς, μη μ’ αποπάρεις

Το πιο ακριβό σου χάδι να μου δώσεις
κι αν η λαχτάρα σου κουρσέψει το κορμί
αιτία, πρόφαση να γίνει κι αφορμή
ποτέ μη μ’ αρνηθείς, μη με προδώσεις

R
Σύννεφα του γυαλού θε ν’ αρματώσω
θα `μαι στο πλάι σου και ας ματώσω
Σύννεφα του γυαλού θε ν’ αρματώσω
θα `μαι στο πλάι σου και ας ματώσω
θα `μαι στο πλάι σου.....

Την πιο βαθιά ανάσα μου να νιώσεις
σαν άρωμα φερμένο απ’ τη βροχή
κι αν γίνει τ’όνειρο ταξίδι και ευχή
που αγάπησες πολύ, μη μετανιώσεις
------------------------------------------------------

Δύση και ανατολή

Στίχοι:  Γιώργος Γαρεφαλάκης

Μουσική: Γιάννης Χαρούλης
 

Τώρα τελευταία έχεις γευτεί πάρα πολλές
συμπράξεις ανατολίτικες, προσμίξεις ατμοσφαιρικές
είναι χιλιάδες συνδυαστικές επιλογές
ευχάριστα σε ξάφνιασε όμως ραπ και αμανές
ανατολικές καταβολές, αφυπνίσεις γονιδιακές
σου ξυπνάνε μνήμες κυτταρικές
από κρεπάλες βυζαντινές
και όλα αυτά σε χρόνο ρεκόρ τρία λεπτά
ταξιδεύεις νοητικά με εισιτήρια μουσικά
σε κλίματα τροπικά,
το κορμί σου βαφτίζεις σε νερά ζεστά
σε παν καϊκια κρητικά,
σου σπάνε τη μύτη μπαχαρικά...

Μακάρι να ταιριάζαν και οι άνθρωποι, μακάρι
όπως ταιριάζει το θυμάρι, το κάρυ το μπαχάρι
δεν πίστευες στ’ αυτιά σου,
μα είν αλήθεια που να πάρει,
ακούς σ’ ένα κομμάτι βέδες
ουπανισάδες και ντάρι ντάρι
οι fusion καταστάσεις δεν είναι πλέον πρωτότυπο
το θέμα είναι να μην αναπαράγεις το στερεότυπο
να είσαι πρότυπο,
είναι πρόκληση που δε σκουριάζει
δες τι ωραία το λαούτο σαν σάζι σου μοιάζει
το κλαρίνο στενάζει Ασία κι Αμερική
ένα τσιγάρο δρόμος Δύση κι Ανατολή

Μακάρι να ταιριάζαν και οι άνθρωποι, μακάρι
είναι οι δρόμοι μακρινοί, τα εμπόδια πολλά
τι κι αν η τύχη γύρισε παράξενα το ζάρι
ολόιδια ας μη γίνουνε τα διαφορετικά.

Στις αντιθέσεις είναι η γοητεία, σε κάθε είδους οντότητα
δες πόσο βαρετή θα ήταν χωρίς διαφορετικότητα
η πραγματικότητα,
ολόκληρη η ανθρωπότητα ένα μυστήριο χαρμάνι,
πάντα μυστήριες ταχύτητες ο δερβίσης θα πιάνει
μυστήρια στον πεντοζάλη θα χτυπά το στιβάνι
κι ένα ζεστό ρεύμα ανάτασης, από το σβέρκο θα σε πιάνει
είναι συναίσθημα βαρύτητας και συνάμα λυτρωτικό
να εκτιμώ και να μη φοβάμαι... κάθε τι διαφορετικό...
------------------------------------------------------

Σαν τα ρολόγια

Στίχοι:  Μάνος Ελευθερίου
Μουσική:  Διονύσης Τσακνής
 

Σαν τα ρολόγια που σιωπούν σε πτώση αεροπλάνου
κι ένα γραμμάτιο παλιό που δε θα εξοφληθεί
έτσι αισθάνονται κι αυτοί που την αγάπη χάνουν
όταν μιλούν στον έρωτα κι αυτός έχει χαθεί

Σαν τα ρολόγια που σιωπούν στων τραγουδιών τα λόγια
έτσι και η αγάπη μας ματώνει στη σιωπή
τι να σου κάνει ένα κερί και τι να κάνει η φλόγα
που είναι σαν σφαίρα αδέσποτη εκείνου που αστοχεί

Η κάθε μάχη του έρωτα δύο θύματα μετράει
και όποιος λέει πως κέρδισε θα είναι ο νικητής
η αγάπη θέλει θύματα σ’ αυτό που πολεμάει
έτσι ο κομπάρσος γίνεται και πρωταγωνιστής

Σαν τα ρολόγια που σιωπούν στων τραγουδιών τα λόγια
έτσι και η αγάπη μας ματώνει στην σιωπή
τι να σου κάνει ένα κερί και τι να κάνει η φλόγα
που είναι σαν σφαίρα αδέσποτη εκείνου που αστοχεί...
------------------------------------------------------

Χειμωνανθός

Στίχοι:   Ελένη Φωτάκη

Μουσική:  Γιώργος Καζαντζής
 

Φθινόπωρο στον έρωτα
απόψε ανατέλλει
αρισμαρί και μέλι
μύρισαν τα βουνά
κι εγώ κοιτάζω σιωπηλός
το χώμα το βρεγμένο
σαν κάρβουνο αναμμένο
η ομορφιά πονά.

Φιλί γυρεύω του ουρανού
κι αυτός μου δίνει στάχτη
μα απ’ της καρδιάς τ’ αδράχτι
σαν θέλω να κοπείς
σαλεύουν τα πορτόφυλλα
κι η κλειδωνιά γυρίζει
αέρας μου σφυρίζει
αν έρθεις, μην αργείς.

Γδύσου κι από τα μάτια μου
πάρε νερό και πλύσου
ο χωρισμός θυμήσου
είναι χειμωνανθός
τη λύπη την κατοίκησα
σε νύχτα και σε μέρα
σ’ αφήνω στον αέρα
για να σε βρω στο φως.

Η αγάπη φόβους και όνειρα
δειπνά προτού ραγίσει
στου πόνου το ξωκλήσι
αγιάζει η ερημιά
κι εγώ μια θλίψη που ζητώ
για να με σημαδέψει
το φως πριν βασιλέψει
θα σ’ αρνηθώ ξανά.
------------------------------------------------------

Τι συμβαίνει εδώ;

Στίχοι:   Μάνος Ξυδούς

Μουσική:  Κώστας Παρίσης
 

Αυτή τη νύχτα που κοιμήθηκαν τα ψέματα
και μαζευτήκαμε στο σπίτι του Νικόλα
κάποιος μας είπε μιαν απόφαση να πάρουμε
έχει χορτάσει η υπομονή με μοιρολόγια

R
Τι συμβαίνει εδώ; Τι συμβαίνει εδώ;
κάποιος μας μίλησε σαν άγνωστος θεός
Τι συμβαίνει εδώ; Τι συμβαίνει εδώ;
ήταν μονάχα ένας άνθρωπος απλός

Αυτή τη νύχτα που ξυπνήσαμε τα όνειρα
με μόνη ελπίδα μια φωνή παρανομίας
κάποιος εφώναξε "επιτέλους συμφωνήσαμε"
μήπως θυμώσουμε ξανά την ιστορία

Τη μέρα που χαθήκανε τα ίχνη του
σπάγανε τζάμια απ’ τη βροχή και το χαλάζι
δε βρήκαν σήματα ειρήνης μες στο σπίτι του
ούτε μια αόρατη απειλή να τους τρομάζει
------------------------------------------------------

Το όνειρο του πολεμιστή

Στίχοι:   Δημήτρης Υφαντής
Μουσική:   
Δημήτρης Υφαντής

Στου δράκου την καμπούρα
πάνω στης ράχης το φτερό
στ’ άγρια τα κάστρα πολεμάω
κι έτσι τους χρόνους μου μετρώ

Φτιάχνω φαρέτρα μαύρη
απ’ της νύχτας τα μαλλιά
πάνω στης γης τ’ αλάτι γράφω
και τραγουδώ με τα σκυλιά

Την κούπα μου γεμίζω,
κερνάω το φίδι για να βγει
όρθιος στον ήλιο να γρικάω,
στον ουρανό του αετού η κραυγή
------------------------------------------------------

Βρέχει

Στίχοι:   Ματίνα Κουντουρόγιαννη

Μουσική:   
Λάμπης Κουντουρόγιαννης 

Βρέχει κι είμαι τα φώτα που κοιτάς
αφηρημένα, πίσω από το τζάμι
βάρος που στο λαιμό φοράς
όταν βουτάς, σε λογισμών ποτάμι

Βρέχει κι είμαι ο περαστικός
που βιαστικά από δίπλα σου περνάει
στον ώμο του να κλαίει ο ουρανός
και αυτός κλειστή ομπρέλα να κρατάει

Βρέχει και πέφτω γύρω σου παντού
μα δεν περνώ από τα ρούχα στην καρδιά σου
γίνομαι σύννεφο σε μια γωνιά ουρανού
να μην κρύβω τον ήλιο απ’ τη ματιά σου

Βρέχει, σταγόνα γίνομαι μικρή
που αγγίζει απαλά το πρόσωπό σου
λίγο προτού παγιδευτεί, σε μια ρωγμή,
στην άκρη των χειλιών σου

Βρέχει και πέφτω γύρω σου παντού
μα δεν περνώ από τα ρούχα στην καρδιά σου
γίνομαι σύννεφο σε μια γωνιά ουρανού
να μην κρύβω τον ήλιο απ’ τη ματιά σου
------------------------------------------------------

Του πρωινού

Στίχοι:   Γιάννης Χαρούλης
Μουσική:   
Γιάννης Χαρούλης

Του πρωινού το ξέσπασμα απ’ τη σιωπή της νύχτας
κρύβει κλεμμένες αγκαλιές τυραννισμένους ύπνους
χώνονται οι κατεργάρηδες στον κόρφο της κυράς τους
μέσα στη ζάλη δε θα ιδεί πως ξένο ιδρώτα φέρνουν

Ξυπνά και όσους γεράσανε και θέλουν να προλάβουν
το βράδυ δε χορταίνουνε κι η μέρα δεν τους φτάνει

Φωτίζει τα κορόιδα που’ χουν το μαξιλάρι
παρηγοριά να ζήσουνε ζωή ονειρεμένη

Παίζει και το μωρό παιδί στης μάνας του το στήθος
που η φύση το ορμήνευσε να θρέφεται να ζει...
------------------------------------------------------

Βοσκαρουδάκι αμούστακο

Στίχοι:   Κ. Φραγκούλης
Μουσική:   
Κώστας Μουντάκης

Βοσκαρουδάκι αμούστακο στα όρη που γυρίζω
με το σεβντά σου αγάπη μου στέκω και ντουχιουντίζω

Να σε `βρισκα στην ερημιά μια μέρα που να βρέχει
και να’ ναι ο τόπος άβολος σπηλιάρι να μην έχει

Να `ρχεται μπόρα δυνατή να μη μπορεί αποσκιάσεις
και να φοβάσαι αμοναχή μη φύγω και με χάσεις

Να βρέχει να κουφοβροντά να ρίχνει κουκοσάλι
και ξεπαπούτσωτη να `ρθεις στην εδική μου αγκάλη

Να ανοίξω το ρασούλι μου να σε σφιχταγκαλιάσω
την αναπνιά σου να γροικώ τη μέση σου να πιάσω

Να ξεσκεπάσω από κορφής τα κατσαρά μαλλιά σου
να σεβαστώ και να γροικώ τσι χτύπους τσι καρδιάς σου

Να λέω Παναγία μου, ποτέ μη ξαστεριάσει
και μπόρα να ξημερωθεί και να ξαναβραδιάσει
ποιός βρίχνει τέτοιο θησαυρό και θέλει να τον χάσει...

Ώπα Ρεθεμιανέ μου κατηφέ ποιος σε βαγιοκλαδίζει
να παίρνει από τα μάτια μου δάκρυα να σε ποτίζει

Ώπα ως σ’ αγαπώ δε σ αγαπά η μάνα που σε γέννα
γιατί χει κι άλλο ν αγαπά μα εγώ έχω μόνο εσένα

Ώπα κουράστηκα να σ’ αγαπώ μελαχρινέ μου κρίνε
πάρ’ ολο που η αγάπη σου κουραστική δεν είναι

Εγώ μουνε κυρά μου εγώ μουν που σε πότιζα βιολάκι μυρωδάτο’
κι εδά μου λες ηντά γειρες στον ασκιανό `πο κάτω

Ώπα έτσα παρέα όμορφη κι όποιος μονομεριάσει
βαρέλια να χει το κρασί όλο θα το ξοδιάσει
βαρέλια να χει τη ρακή όλη θα την ξοδιάσει

Δε θα μεθύσω με ρακή αν δεν την πίνω κούπες
μα μέκανε ολομέθυστο το σ’ αγαπώ που μου πες...
------------------------------------------------------

Εκατόφυλλα

Στίχοι:   Ελένη Φωτάκη
Μουσική:   
Μάνος Ξυδούς

Εκατόφυλλα στον Άδη
και μαχαίρι ακονισμένο
μ’ έχεις βάλει στο σημάδι
κι όλο κλαις, που δεν πεθαίνω.

Μέλι στάχτη και φαρμάκι
με τ’ αψέντι ανακατώνεις
με κερνάς κρυφά λιγάκι
μα ούτε έτσι με σκοτώνεις.

Σε όσους πολέμους κι αν με πας, θα σε νικήσω
αγάπησέ με αν τόσο θες να ξεψυχήσω.

Μέλι στάχτη και φαρμάκι
με τ’ αψέντι ανακατώνεις
με κερνάς κρυφά λιγάκι
μα ούτε έτσι με σκοτώνεις.

Σε όσους πολέμους κι αν με πας, θα σε νικήσω
αγάπησέ με αν τόσο θες να ξεψυχήσω.
------------------------------------------------------

 Άγιοι

Στίχοι:   Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική:   
Μανώλης Πάππος

Σα να μην γεννήθηκαν ποτέ,
σα να `ταν ένα ψέμα
άνθρωποι που δώσαν την χαρά,
που `φτασε και σε μένα.

Άγιοι που δε θα γιορταστούν
γιατί δε θα τους βρουν
ημέρα που ταιριάζει.

Άμυαλοι που πέσαν στην φωτιά
για να `χει τ’ όνειρο
φωλιά για να κουρνιάζει.

Δεν τους πρέπουν εικονίσματα
κεριά και καντηλέρια
που και που τις ώρες μας στην γη
και τη ματιά στ’ αστέρια.

Μέσα στης ζωής τον πανικό
ασίκικο χορό
χορεύουν οι ψυχές τους

Αχ! καρδούλα δώσ’ μου δύναμη
να βρω κάποια στιγμή
κι εγώ τις αντοχές τους.
------------------------------------------------------

Ανεμόσκαλα

Στίχοι:   Ξενοφώντας Γκαναδάκης
Μουσική:   
Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Σκαρφάλωσα με δύναμη σε κάβο σαπισμένο
που ο άνεμος τον έσπρωξε, μας έβγαλε στα βράχια.
Ένα πακέτο πέταξα σέρτικα στον πνιγμένο
που παίζει ζάρια και χαρτιά και όλο χάνει πάντα.

Βρίζω λοιπόν τα χρόνια μου που είναι όλο καρτέρια,
που σε μιαν ανεμόσκαλα σπατάλησα τα χρόνια.
Η μια της άκρη στο κενό, η άλλη από τα ρέλια
η μια της άκρη στο βυθό, η άλλη ως τα αστέρια
.

------------------------------------------------------

Οδοιπόροι

Στίχοι:   Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική:   
Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Παλιά, για κάθε ταξιδιώτη υπήρχε σκιερό δεντρί
όπου μπορούσε όποιος κι αν ήταν να ξεκουράσει το κορμί.
Άκουγε ο άνθρωπος στα φύλλα του ανέμου τη βαθιά πνοή
κι όταν σηκώνονταν να φύγει η κούρασή του είχε χαθεί.

Κι αν ήταν πλούσιος ή και πένης, είτε γυναίκα είτε παιδί
το ίδιο πρόθυμα δεχόταν να τους φυλάξει απ’ τη βροχή.
Πλάτανοι, καρυδιές, σφενδάμια, φλαμούρια και βελανιδιές
'παίρναν του κόσμου την παράνοια και ημερεύαν τις ψυχές.

Όμως με του καιρού το διάβα οι οδοιπόροι χάθηκαν,
της καλοπέρασης κωθώνια γινήκαν και τρελάθηκαν.
Κι όσο γλυκύς ήταν ο ύπνος κάτω από τα φυλλώματα,
τόσο σκληρό `ναι το κρεβάτι για τα καημένα σώματα.
------------------------------------------------------

Πλύστρα του ουρανού

Στίχοι:   Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική:  
Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Πλύστρα του ουρανού
Στύψε τα ρούχα σου
Στύψε τα σύννεφα
Διψάω σήμερα.

Να πέσει μια βροχή
Έλα γριά βροχή ξέπλυνε τα κρίματά μου
Κάθε σταγόνα σου
Ένα γλυκό φιλί για τα βλέφαρα.

Πες μου γριά βροχή
από όσους ξέπλυνες ποιοι ξανάρθαν λεριασμένοι
Ζητώντας για άλλη μια
Για ακόμα μια φορά να τους λυπηθείς.

Πλύστρα του ουρανού
Να μ’ έχεις κατά νου
Όταν μαραίνομαι
Όταν παιδεύομαι.

Να πιάνεις τ’ άπλυτα
Απ’ το κατάλυμα
Των αμέτρητων αστέρων
Κι απ’ τη μπουγάδα σου
Να στάζει η βροχή
Μες στα σωθικά.
------------------------------------------------------

Το σκουλαρίκι

Στίχοι:   Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική:   
Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Ένα πουλί απόδημο, καθόταν στην πλατεία
χάζευε τους περαστικούς, και έπινε μπύρα κρύα.
Η πρώτη φέρνει δεύτερη, κι η δεύτερη ζαλάδες
κάτω από τα καθίσματα, κινούνται συμπληγάδες.

Και ενώ στο Vox παιζότανε, έργο του Παζολίνι
χάλασε απότομα ο καιρός, και ξέσπασε μπουρίνι.
Δεν ήταν στάλες τις βροχής, για να κρατάς ομπρέλα
ήταν μπάτσοι διαλεχτοί, που κάναν πασαρέλα.

Κανένας δεν τους κοίταξε, τους γύρισαν την πλάτη
και μείνανε τα μανεκέν, στην πίκρα και στο άχτι.
Και έτσι όπως ήταν του χεριού, την πέσαν στο πουλάκι
γιατί είχε στη φτερούγα του, φτηνό σκουλαρικάκι.

Με γεια το μοντελάκι σου, που έφτιαξε ο Τσεκλένης
κυρ αστυνόμε το φτωχό,τι έφτεξα και δέρνεις.
Φταίει το σκουλαρίκι σου, γιατί ανταύγειες βγάζει
και ενώ `μαι αυτοκράτορας, γελάει και με χλευάζει.
------------------------------------------------------

Μια μάνα που 'χε ένα γιο (Η πέρδικα)

Στίχοι:    Παραδοσιακό
Μουσική:   
Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Μια μάνα που `χε ένα γιο,
μα ήταν λωλοπαρμένη
δεν είχε την υπομονή
για να το αναθρέψει,
και στην ποδιά της το `βαλε,
πάει να το ρεματίσει.

Στο δρόμο που επήγαινε,
στη στράτα που πηγαίνει
μια πέρδικα την απαντά,
μια πέρδικα της λέγει:

Μωρή σκύλα, μωρή άνομη,
μωρή μαριολεμένη,
εγώ έχω δεκαοχτώ πουλιά,
πάσχω να τ’ αναθρέψω
και συ έκανες χρυσόν υγιό,
πας να τον ρεματίσεις;

Και στην ποδιά της το `βαλε,
στο σπίτι της πηγαίνει
το έβαλε στην κούνια του,
το τραγουδά και λέει:

Γιε μου σαν γίνεις κυνηγός,
σαν γίνεις παλληκάρι,
σαν ανταμώσεις πέρδικα,
να μην τήνε σκοτώσεις.
Η πέρδικα είναι η μάνα σου
κι εγώ η μητριά σου.
------------------------------------------------------

Μαγγανείες

Στίχοι:   Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική:   
Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Στα μοναστήρια προσευχές, στα καπηλιά κουβέντες
και στα βαμμένα βλέφαρα γκρεμός για τους λεβέντες.

Του μήλου τα δαγκώματα αιώνιοι μπελάδες
και τα κορίτσια τα παλιά αθόρυβες μανάδες.

Ανοίγει το ζεστό ψωμί, αχνός τριανταφυλλένιος
ανοίγει και μια φυλακή, να βγει ο δικασμένος.

Τα βήματα, τα τρίμματα, του δρόμου κατακάθι,
της αγοράς τα κρίματα, του έρωτα τα πάθη.

Στη βάση του αντίχειρα το μαύρο μονοπάτι
και στην πλατεία του χωριού οι εκβολές του Ευφράτη.

Κάτω από φύλλα κίτρινα κοιμούνται καπετάνιοι
κι αυτό που χτες περισσεύε αύριο δε θα φτάνει.
------------------------------------------------------

Η ουρά του αλόγου

Στίχοι:   Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική:   
Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Ο καβαλάρης τ’ άλογο το `χε μες στην καρδιά του.
Που να `βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του.
Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι,
στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.
Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο,
κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ’ τον ίσκιο.
Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω,
αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του.
Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες
ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες.
«Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις;
Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ’ εύρω ή θα μ’ εύρεις».
Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει,
καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει.
Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν
το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ’ αφήσαν.
Περνούσε κι ένας μάστορας που `μαθε στην Κρεμόνα
να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια.
Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια,
την πήρε κι έφτιαξε μ’ αυτή δοξάρια ένα κι ένα.
Δυο μήνες έκανε ο νιος ν’ ανοίξει παραθύρι
την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι.
Εκεί `ταν λαουτιέρηδες που θέλαν’ παρακάλια
ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια.
«Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω.
Θέλω ν’ ακούσω απ’ τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω».
Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι,
ταιριάζει στο σαγόνι του, τ’ όργανο με καμάρι,
και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω,
τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο.
Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει
ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει.
------------------------------------------------------

Ο ακίνητος

Στίχοι:   Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική:   
Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Ως είσαι ξαπλωμένη με βλέφαρα κλειστά
σε γη χορταριασμένη, σε γη φαρμακερή
δεν ξέρω αν κοιμάσαι ή εμένα λαχταράς
να δώσω ύστερο φιλί.

Μα απ’ τους πολλούς αιώνες που κάθομαι βουβός
έχω ριζώσει χάμω, τα χέρια μου κλαδιά.
Πως να σε πλησιάσω, έρημο κορμάκι, πως
να σε κρατήσω αγκαλιά.

Έλα μεγάλε Βούδα, έλα ακίνητε,
χαιρέτησε την κόρη, που σου `φτιαχνε καφέ.
Μπροστά σου θα `ναι εντάξει, μα σαν φύγεις θα παραμιλά
που η αγάπη έφυγε.

------------------------------------------------------

Τότε και 'γω

Στίχοι:   Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική:   
Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Αν γυρέψουν οι καημοί
τραγούδια ξεχασμένα,
αν το ζάρι που`πεσε
δε θα βρεθεί ξανά,
αν των χειλιών οι χαρακιές
απαρνηθούν το ψέμα
κι αν τα παραθυρόφυλλα
χτυπήσουν δυνατά.

Αν γίνει η καρδιά σφυρί
και σήμαντρο το στέρνο,
αν τα μαλλιά σου φτιάξουν
της αράχνης τον ιστό,
αν των ματιών οι ποταμοί
ξυλεία μεταφέρουν
κι αν γίνει η ανάσα σου
σπαθί δαμασκηνό.

Τότε κι εγώ θα θυμηθώ
που σ`έχω αγαπήσει.
Θα φέρω πίσω τα πουλιά
τ`αποδημητικά,
θα κοιμηθώ στον ίσκιο σου,
θα ψάξω για πατρίδα,
όλο τον κόσμο πύκνωσε
σε μια σταλαγματιά.

------------------------------------------------------

Πρώτη Άνοιξη

Στίχοι:   Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική:  
Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Να `χεις το δέρμα του πελάγου
και του τυφλού το χάδι.
Έτσι μπορεί να σε ποθήσουν
κι ίσως να σου το πουν.

Αλλιώς, την πρώτη άνοιξη,
στο πρώτο σταυροδρόμι,
θα σκορπιστούν οι έρωτες
θα μείνεις μοναχός.

Να `χεις της νύχτας την ανάσα
και της αυγής το δάκρυ.
Έτσι μπορεί να σε θελήσουν
και ίσως να σου το πουν.

Αλλιώς, την πρώτη άνοιξη,
σε ηλεκτροφόρο σύρμα,
σαν τα πουλιά θα στέκονται
οι άδειες σου στιγμές.

Να `χεις τα χείλη της αβύσσου
και της φωτιάς το βλέμμα.
Έτσι μπορεί να σ’ αγαπήσουν
και ίσως να σου το πουν.

Αλλιώς, στην πρώτη άνοιξη,
στην πρώτη ανθοφορία,
θα `ρθούνε πίσω οι καημοί
για να `χεις συντροφιά.
------------------------------------------------------

Ραμόν

Στίχοι:   Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική:   
Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Σαν τις αλογόμυγες
στης άνοιξης την πλάτη
τώρα χάσκουν αδειανά
τα πολυβολεία.

Τα κοιτώ κι αναριγώ
που μια μέρα είδα
τον αντάρτη τον Ραμόν
στ’ ουρανού την άκρη.

Άρμεγε μια αχτένιστη
μια ρούσα γίδα
κι όπως κοντοστάθηκα
λόγο μου απευθύνει.

''Είναι τόσο όμορφη
η μέρα που πονάει''
και με μια γερή κλωτσιά
όλο το γάλα χύνει.


 

Δεν υπάρχουν σχόλια: